De war on drugs is een van de grootste mislukkingen in de geschiedenis. Hoe beëindigen we dit rampzalige beleid, en voorkomen we tegelijkertijd de verlammende effecten van massaal drugsgebruik?
Qua beleid neig ik naar legalisatie en belasten, en dan experimenteren met verschillende soorten aanpak voor mensen die niet verantwoordelijk met drugs kunnen omgaan. Ik vind, bijvoorbeeld, dat mensen die aan komen kloppen bij de overheid voor hulp daar wel een soort prijs voor moeten betalen.
Becker stelde dat de vraag naar drugs weinig wordt beïnvloed door de prijs. Hij maakte een economische analyse van verslaving. Hij toonde aan dat je drugs beter kunt belasten dan handhaven.
In zijn boek Drugs: the myths and the lies, schreef de arts Theodore Dalrymple dat drugsgebruik dramatischer wordt gemaakt dan nodig, maar hij waarschuwde ook voor de gevaren van legalisering: een toename van het aantal verslaafden en maatschappelijke schade die daardoor kan optreden.
Je schrijft dat mensen met een drugspaspoort drugs kunnen doorverkopen. Dat kan inderdaad. Maar de vraag is hoe erg dat is, en hoe grootschalig het zal voorkomen. Voor een paspoort hoef je geen genie te zijn en hoef je ook niet wekenlang te studeren. De prijsopslag zal ongeveer honderd procent moeten zijn, evenveel als nu bij alcohol. Noch het paspoort noch de opslag zijn zulke hoge drempels dat er een grote illegale vraag zal ontstaan. Waarom zou je van een paspoorthouder drugs kopen als je net zo goed zelf een paspoort kunt aanvragen? Als de drugs worden doorverkocht, wordt er in elk geval opslag over afgedragen, in tegenstelling tot wat er nu in het huidige illegale circuit gebeurt. En stel dat een paspoorthouder ineens veel meer drugs gaat kopen, om die door te verkopen aan niet-paspoorthouders. Dan gaat de gebruikersorganisatie waar hij bij is aangesloten echt wel onraad ruiken. Illegaal doorverkopen moet natuurlijk wel bestraft worden. Kortom: doorverkopen zal incidenteel best gebeuren, maar ik denk niet dat het stelsel daarmee ondermijnd zal worden.
Als ik het goed begrijp, ben je in de kern voorstander van mijn voorstel, maar dan leg je liever de uitvoering bij de overheid dan bij private organisaties. Verrassend! Zie ik dat goed?
Het liefst private organisaties, maar als het echt niet anders kan de overheid. Ik denk dat veel mensen onderschatten in hoeverre particuliere initatieven (betere) hulp kunnen en zouden bieden als de overheid dat niet of minder zou doen.
Er zijn ook tussenvormen te bedenken. Ik had bijvoorbeeld laatst dit idee: Laat particuliere sociale werkers bedragen bieden voor het ondersteunen van een hulpbehoevende. De overheid kiest dan het laagste bod. Maar, het bedrag wordt alleen uitgekeerd als er meetbare resultaten zijn behaald (bijvoorbeeld, een baan gevonden). De moeilijkste gevallen zullen dus duurder zijn, aangezien de moeite die nodig is groter is, en de kans van slagen kleiner. Sociale werkers kunnen dat denk ik het beste inschatten. Zonder prijsdifferentiatie is de prikkel om de lastigste gevallen te helpen (te) klein.
Nou goed, een nogal radicaal idee, dat geef ik toe.
Lastig onderwerp, en interessant idee. Probleem van een drugspaspoort is wel dat iemand met een paspoort de drugs kan doorverkopen.
Interessante schrijvers over dit onderwerp zijn ook Gary Becker:
http://qed.econ.queensu.ca/faculty/ware/848/PDFs/Illegal_paper.pdf
https://web.pdx.edu/~nwallace/EHP/BeckerAddiction.pdf
en ook Theodore Dalrymple (Anthony Daniels).
Qua beleid neig ik naar legalisatie en belasten, en dan experimenteren met verschillende soorten aanpak voor mensen die niet verantwoordelijk met drugs kunnen omgaan. Ik vind, bijvoorbeeld, dat mensen die aan komen kloppen bij de overheid voor hulp daar wel een soort prijs voor moeten betalen.
Bedankt voor je reactie, Gideon.
Becker stelde dat de vraag naar drugs weinig wordt beïnvloed door de prijs. Hij maakte een economische analyse van verslaving. Hij toonde aan dat je drugs beter kunt belasten dan handhaven.
In zijn boek Drugs: the myths and the lies, schreef de arts Theodore Dalrymple dat drugsgebruik dramatischer wordt gemaakt dan nodig, maar hij waarschuwde ook voor de gevaren van legalisering: een toename van het aantal verslaafden en maatschappelijke schade die daardoor kan optreden.
Je schrijft dat mensen met een drugspaspoort drugs kunnen doorverkopen. Dat kan inderdaad. Maar de vraag is hoe erg dat is, en hoe grootschalig het zal voorkomen. Voor een paspoort hoef je geen genie te zijn en hoef je ook niet wekenlang te studeren. De prijsopslag zal ongeveer honderd procent moeten zijn, evenveel als nu bij alcohol. Noch het paspoort noch de opslag zijn zulke hoge drempels dat er een grote illegale vraag zal ontstaan. Waarom zou je van een paspoorthouder drugs kopen als je net zo goed zelf een paspoort kunt aanvragen? Als de drugs worden doorverkocht, wordt er in elk geval opslag over afgedragen, in tegenstelling tot wat er nu in het huidige illegale circuit gebeurt. En stel dat een paspoorthouder ineens veel meer drugs gaat kopen, om die door te verkopen aan niet-paspoorthouders. Dan gaat de gebruikersorganisatie waar hij bij is aangesloten echt wel onraad ruiken. Illegaal doorverkopen moet natuurlijk wel bestraft worden. Kortom: doorverkopen zal incidenteel best gebeuren, maar ik denk niet dat het stelsel daarmee ondermijnd zal worden.
Als ik het goed begrijp, ben je in de kern voorstander van mijn voorstel, maar dan leg je liever de uitvoering bij de overheid dan bij private organisaties. Verrassend! Zie ik dat goed?
Het liefst private organisaties, maar als het echt niet anders kan de overheid. Ik denk dat veel mensen onderschatten in hoeverre particuliere initatieven (betere) hulp kunnen en zouden bieden als de overheid dat niet of minder zou doen.
Er zijn ook tussenvormen te bedenken. Ik had bijvoorbeeld laatst dit idee: Laat particuliere sociale werkers bedragen bieden voor het ondersteunen van een hulpbehoevende. De overheid kiest dan het laagste bod. Maar, het bedrag wordt alleen uitgekeerd als er meetbare resultaten zijn behaald (bijvoorbeeld, een baan gevonden). De moeilijkste gevallen zullen dus duurder zijn, aangezien de moeite die nodig is groter is, en de kans van slagen kleiner. Sociale werkers kunnen dat denk ik het beste inschatten. Zonder prijsdifferentiatie is de prikkel om de lastigste gevallen te helpen (te) klein.
Nou goed, een nogal radicaal idee, dat geef ik toe.